Şimdi Okullu Olduk 1989 sendesinde Ulubatlı Hasan İlkokulu 1-A sınıfında Yıldız Selçuk'un öğrencisi olan o şanslı çocuklar bu travmayı olabilecek en zararla atlattılar hiç şüphesiz. Sınıfta yaşanan şamata içeri melek siluetinde bir kadının girmesi ile son buldu.6-7 yaşlarındaki bir grup çocuk olarak, meleğin ağzından çıkan ilk ses ile birlikte bir çeşit meditasyona maruz kaldık sanıyorum. Özellikle benim, annem ve en büyük halamdan başka hiç bir "büyük" kadına hissedemediğim bir şey. O da beni ayrı sevdi nedense... Sonradan, okul yılları boyunca aldığım tek olumlu belge olan bir kâğıt parçasını imzalayıp elime tutuşturdu."Okuma ve Yazma derslerinde gösterdiği üstün başarı nedeni ile bu belgeyi Gadee'ye veriyorum." O kâğıt parçası eve gittiğinde babamın yüzünde beliren anlamsız mimikleri dün gibi hatırlıyorum...
Tanrı ile ilk kavgamı 3. sınıfa geçtiğimde yaşadım. Melek hastalanmış, yerine şeytan vekillik etmeye başlamıştı. Sonra melek bu işleri daha fazla yürütemedi, şeytan tam zamanlı olarak işe başladı. Türk filmi gibi yani... O dönemde şeytan ile ilgili çok net hatırladığım 3 olay var;
İsmi Ebru Gündeş olan kısa boylu çirkin bir kız çocuğu bizim okula gelmiş, bizim sınıfa girmiş, Özay isimli şeytanın elini falan öpmüştü. Meğersem Ebru ünlü bir şarkıcıymış ve Özay'ın eski öğrencisiymiş. Ulan bizim çocukların sınıf arkadaşımız olan güzeller güzeli Duygu Nas dururken bu kadından niye imza istediklerini hala anlamamışımdır. Birde Ebru Gündeş'in o ziyaretinde bana "sen büyüyünce gazeteci olursun" dediğini. Unutmadan ben ilkokuldayken bu kadın ünlüydü saçlarım beyazlayacak hala ünlü. Ne kadar ilginç anuna goyum ya!
Unutamadığım 2. hatıram ise yukarıdakinden acıklı(!) 5. sınıfa giderken Özay hoca Teşekkür-Takdir belgesi vereceği çocukları pencere kenarına konuşlanmış kürsüsünden seçiyordu. Ben bir şey beklemediğim için anahtarlık şeklindeki tetrisim ile uğraşıyorum. Takdir verilenler hede, hödö... Teşekkür verilenler hede, hödö, bir de Gadee... Hakikaten sevinmedim, belki de sevinemeyecek kadar şaşırdığımdandır. İyi ki sevinmemişim zaten. Bir anda Mertcan denen orospu çocuğu ağlamaya başladı hiç bir belge alamadığı için. Ertesi günde okula annesi geldi öğretmenle konuşmak için. Öğretmen sınıfa girdi ve Mertcan'ın aslında bu belgeyi almayı hak ettiğini aramızdan birinin Teşekkür belgesini iptal edip Mertcan'a vereceğini anlattı. Teşekkür için ismi geçen çocukların içlerinden "lütfen benden almasın Allah’ım" diye dua ettiklerine eminim. Yaşadıkları korku yanaklarındaki kızarma ile fiziki bir belirtiye dönüşmüştü çoktan. Olayı sallamayan tek bünye hakikaten bendim ve piyango ilahi adalet neticesinde bana çıktı. Yalanlamayacağım içimden Mertcan'a orospu çocuğu dedim ama. Teşekkür verilmeyen çocuğuna Teşekkür verilmesi için okulu basan anne modeli başka bir postun konusu olsun... 11 yıllık öğrencilik hayatında ne Teşekkür, ne Takdir alamayan Gadee ise bir başka postun...
Unutamadığım 3. hatıram ise resmen Dram! Bildiğin Trajedi! Özay hoca sınıfta çeşitli periyotlarla külotlu çorabını değiştirirdi. Resmen eteğinin altından eskisini çıkartıp, yenisini giyerdi. O sırada kukubarası, donu, ne bileyim ben bir yerleri görünürdü resmen yahu! Sapkınlık derecesine varan bir çeşit cinsel tatmin mi yaşıyordu? Kötten, kukudan anlamıyoruz zannettiği için mi yapıyordu? Bugün, bu yaşa geldim hala çözemedim o külotlu çorapların sırrını? Belki de dönemin meşhur reklâmı; "müjde müjde size, parizyenden müjde size" etkisinde kalmıştır, bilemiyorum...
O bunları yaparken, ya biz? Ulan 10-11 yaşında erkek çocukları olarak ilk gördüğümüz çıplak bacak kıllı ve sarkmış öğretmen bacağı düşünebiliyor musun sevgili blog? Mına koyum dengem bozuldu yine! Bi yol google görsellerden Soraia Chavez aratayım da, neşem yerine gelsin. Hadi ben kaçtım...
Hacıgil'den olan ikisi çok şükür sağ salim hayattalar. Sefergil’den olanın hikâyesi biraz karışık, hatta korku filmi formatında. Kendisi öldüğü için gömüldü, buraya kadar her şey normal. Yanlız ölümün normal komplikasyonlar neticesinde değil de, gelini tarafından işlenen bir cinayet neticesinde olduğunu düşünen eş, dost, akraba polisi harekete geçirmiş. Mezarı açılan Gadee'nin kafatası adli incelemeye tabi tutulmak üzere ilgili kuruma götürülmüş.
Gelin, cinayet, kafatası, adli tıp... Sabah sabah böyle neşeli haberler almaya bayılıyorum."Sonumuz benzemesin lan bari" diyerek bu postu bitiriyorum sevgili blog.
.jpg)
Roselyn Sanchez 
Ne kadar can sıkıcı gözükse de polis tarafından öldürülmek Brezilya sokaklarında sıradan bir olaydır. Ne kadar sıradan bir olay olduğunu görmemi sağlayan ise "José Padilha" tarafından 2002 yılında çekilen belgesel film “Ônibus 174” oldu. Rio de Janerio’da bilinmeyen(!) bir nedenle 174 numaralı otobüsü kaçıran “Sandro do Nascimento” olayı TV başında canlı olarak izleyen binlerce insanın gözleri önünde yakalanıp polis aracına bindirildikten sonra boğularak öldürüldü. Daha açık söylemek gerekirse infaz edildi… Peki, Sandro neden kaçırmıştı 174 numaralı otobüsü? 90 yıllardan güzümüze kadar binlerce sokak çocuğunu öldüren ve bilinmeyen yerlere gömen Ölüm Mangaları hareketi, "Candelaria Katliamı’nda" arkadaşlarını öldürülmüş, bir gün sıranın kendisine geleceğini bildiğinden olayı bütün dünyaya duyurmak istemişti. Kimse, Sandro’nun dikkat çekmek istediği katliamları görmediği gibi canından da oldu… 
Hector Babenco 2003 yılında çektiği ve “Carandiru Katliamı” olarak bilinen gerçek bir olaydan esinlendiği “Carandiru” filminde ise Brezilya hapishanelerinde yaşananlara dikkat çekti. Mahkûmlar arasında yaşanan ufak bir sürtüşmenin akabinde çıkan isyan neticesinde olay yerine gelen polis, isyanı sonlandıran ve silahlarını atıp beyaz bayrak gösteren mahkûmlardan 111 tanesini öldürdü. Bu ölümler mecburiyetten yapılan bir baskın neticesinde değil bilinçli olarak yapılan bir cinayetin ürünüdür. Bu gün bütün o ölümleri cinayet olarak adlandırıp, olaya katliam denmesinin sebebi hapishane çalışanlarından "Drazio Varella’nın" olay sonrası hatıralarını kaleme aldığı "Carandiru İstasyonu" isimli kitapta anlattıklarıdır. Film bu kitabın sinema uyarlamasıdır zaten.
Bütün bu filmler birbirinden bağımsız gibi gözükse de tek parçası eksik bir puzzle’ın tamamıdır aslında. Eksik parça olayların polis gözünden anlatıldığı parçaydı hiç şüphesiz. Ve puzzle tamamlandı; Tropa de Elite…
Tropa de Elite kirlenmiş polislere ve sokaktaki çetelere savaş açan çok özel bir polis biriminin yaşadıklarını anlatıyor. Bu birim özel eğitimler alıyor ve suçlu olarak gördükleri herkesi öldürme hakkına sahipler. Karşılarında ki polis bile olsa…Filmi ilginç kılan hiç şüphesiz bütün bu filmlerin aksine olaya başka bir açıdan, polislerin gözünden bakıyor oluşu. Bu aktarım elbette ki yaşananları haklı çıkarma amaçlı değil, olayların temel nedenine daha sağlıklı bakılabilmesi amaçlıdır.
Sinema bir toplumun negatif değerlerini pozitif anlamda değiştirme kabiliyetine sahip hiç şüphesiz.Brezilya'da yaşayan sinema insanlarıda bu bilinçle birbirinden değerli filmler çekiyorlar.Bu nedenle puzzle tamamlanmış olsa bile söyleyecek sözleri olduğu müddetçe yeni filmler çekmeye,içinde bulundukları topluma mesaj vermeye devam edeceklerdir... Hepsine saygılarımı yolluyorum...
Soraia ChavesBoktan bir Portekiz filminin içindeki en güzel şey, her kıvrımını cömertçe sergileyen bu tanrıçadır.
Kafadan çatlak Japon yönetmenin biri,İngilizce konuşan Japon oyuncularla film çekerse ne olur? İrezumi dövmeli,Katana'lı,Küpe ve Piercing'li kovboylar,Japon mimarisine göre dizayn edilmiş bir kovboy kasabası ve bir dünya ilginç izlenesi detay çıkar elbette...
Bozuk para harcar gibi film çeken ama çektiği hemen her filme büyük hayranlık beslediğim Takashi Miike üstadın son filmi Sukiyaki Western Django.Miike külliyatını yalayıp,yutan bünyeler yine kan banyosu izleyeceklerini düşünüyor olabilirler bu anlamda beklentilerini düşük tutsunlar.Gerçi Miike üstad kendisi ile özdeşleşmiş olan grotesk şiddet anlayışından yer yer kesitler sunsada, bir Koroshiya 1 yada Bijitâ Q izleyemeyecekleri kesin.Yönetmenlik becerisi anlamında ise en iyi filmini çekmiş diyebiliriz.O kadar güzel ayrıntılar vardı ki filmde çekildikten uzun yıllar sonra bu filmin kült mertebesine erişeceğini düşünüyorum.Şuan için kimi çevreler tarafından saçma bulunması ise gayet normal.Takashi üstadın sıkı hayranı olan ve bu filmin çekilmesi için uzun uğraşlar veren Quentin Tarantino filme oyuncu kadrosundan giriş yapmış.Açılış sekansında tiyatro sahnesini andıran bir planda efsanenin başlangıçını dinliyoruz Ringo'nun ağzından ve filmin sonlarına doğru kendisi ucubeye dönüşmüş halde görüyoruz birkez daha.Filmde çok kısa bir bölümün animasyon tekniği ile çekildiğini söyledikten sonra inceden kaçıyorum.. 
Büyük Türk tefecisi "Banker Kastelli" intihar etmek suretiyle hayata gözlerini yummuştur. Kendisi, çocuğu para isteyince; “Banker Kastelli’miyim lan ben?” diyen babalara ilham kaynağı olmuş yüce bir insandır hiç şüphesiz.
Aaaaanatolia! Aaaaanatolia!
Metallica diye bir şey dinliyor bizim çocuklar. Yıkanmaktan siyah demeye bin şahit T-Shirt'lerinde hep bu adamların isimleri yazılı. Merak ediyorum haliyle, ne sikimdir bunlar. Elemanın biri boş kasete çekmiş getirmiş; "Sende dinle abi çok feci".Eyvallah diyip eve götürüyorum ama çok gürültülü amına koyum ya!
Gel zaman git zaman giyilemez durumdaki Metallica T-Shirt'leri emekli oluyor. Yepis yeni Pentagram'lar var artık. Önce Davut peygamberin yıldızı sanıyorum resimdeki motifi. Sonradan öğreniyorum "Satanist" diye bir şey varmış. Taşşak geçiyorum hepsiye; "Deli mi sikti lan, Şeytan'a tapılır mı mallar".Geçen gelen tekrar geliyor; "Sende dinle abi çok feci".Kaseti alıp “Geçen getirdiğinden ne hayır gördüm lan” diyorum ama alıyorum yinede.1–2 ay odamda duruyor. Çok sıkıldığım bir gün kasetçalara takıp dinliyorum. Güzelmiş lan…
Ne gerek vardı da bu kadar şey yazdım. Geçen elime bir Blue Jean dergisi geçti. Heyecanla en arka sayfaya baktım. Hani şu panomsu yer. Ulan, yıllar Türk gençliğinden çok az şey götürmüş amına goyum ha. Eskiden Michael Jackson ve Iron Maiden’ı bir arada seven insanlar vardı. Şimdikiler Eminem ve Hayko Cepkin seviyorlar aynı anda.
Birde her türün çok sıkı fanatikleri vardı dergide; “Rap’ci özentiler bana mesaj atmasın lütfen” gibi… O zamanlar çok dalaşırdı Pentagram ve Cartel dinleyenler.
Punch Line: Blue Jean savaşları bitmesin!
Japonlar harbiden garip bir ırk. Saygı denen hadisenin bokunu çıkartırlar, yerlerde sürünürler. Melek gibi insanız, kimseye zararımız yok ayakları çekerler ama manyaklığın dozajı konusunda açık ara birincidirler. Bu ne yaman çelişki anne?
